Denedim, olmadı!

Hayallerimiz ve isteklerimiz vardır. Olması için çabaladığımız şeylerdir bunlar. Kimimiz meslek hayali kurar, kimimiz aşk, kimimiz ise gezip dolaşmak… Peki bunları gerçekleştirmek için çaba sarf ediyor muyuz? Ediyorsak ne kadar ediyoruz? Çabaladığımız zaman önümüze çıkan ilk engelde pes ediyor muyuz? Genelde cevap “hayır!” oluyor ancak gerçekçi olmak gerekirse; verdiğimiz cevap, var olanın tam tersi oluyor. Yeterince çabalamadan vazgeçişler…

Meslek ve kariyer hayali kurduk, eyvallah! Peki ya ne kadar çalıştık? Kaç sabah uykudan ödün verdik ? Kaç kişinin davetini kibarca reddettik? Ne kadar masa başında oturup ders çalıştık ya da antrenmanda ne kadar ter döktük? Tamam belki bunları yaptık ama yeterince yaptık mı? Yoksa kardeşimiz, çocuğumuz ya da yeğenimiz defterimizi ya da kitabımızı yırtınca onu bahane edip çalışmayı mı bıraktık? Sabah kurduğumuz alarm çalmadı veya biri kapattı diye erken uyanmayı mı bıraktık? Arkadaşımız kırılır diye ders ya da antrenman beklesin mi dedik? Ya da masam yok, antrenman için uygun zemin ve araç gerecim yok mu dedik? Hepsini geçelim, en küçük başarısızlıkta “denedim olmadı” deyip terk mi ettik yoksa “olacak, inanıyorum!” deyip daha da azimli bir şekilde mi sarıldık?

Aşkı ararken ne yaptık? Bu konulara uzağım deyip kaçtık mı, fazla mı ilgi gösterdik? Olmayacağını bile bile “denedim olmadı” mı dedik yoksa “istiyorsak daha mutlu olabiliriz” deyip, olumsuzlukları görmezden mi gelmeye çalıştık? Akışına bırakalım deyip olmaması için elimizden geleni mi yaptık, istemiyormuş gibi yapıp olması için kendimizden çok mu ödün verdik?

Peki ya tatil? En güzel yerlere başkası giderken ben neden kötü yerlere gidiyorum deyip, şükretmeyi mi ihmal ettik? Savurgan bir biçimde harcayıp, tatil için param yok diye yakındık mı? Buralardan daha güzel yerler var deyip, bulunduğumuz anın tadını mı çıkaramadık? Tatile gidebilmek için ne yaptık? Para biriktirmeyi “denedim ama olmadı” mı dedik, fuzuli harcamalar yapmamalıyım çünkü tatile gideceğim mi dedik?

Aslında biz ne yaptık biliyor musunuz? Biz insanlar olarak şükretmeyi unuttuk. Var olanı istemedik, kaybedince de “denedim ama olmadı”nın arkasına sığındık. Halbuki gönülsüzdük o işe. Olmayacak biliyorum ama yine de deneyeyim dedik. Dedik ve önümüze çıkan ilk engelde zaten biliyordum, olmayacaktı deyip vazgeçtik. Ne kendimizden ödün verdik, ne de olması için yeterince emek ettik. Biz aslında karşıdakini buna ikna ederken, kendi içimizde kaybolduk…